Bir kız geçerdi her sabah
Aksaray’dan, köprünün yanından
Elbiseleri ütüsüz,
Ayağında eski bir ayakkabı
Ne dudaklarında ruj,
Ne yanaklarında allık,
Ne kirpiklerinde rimel,
Ne de gözlerinde sürme vardı.
Ama bir şey vardı,
Taa uzaklardan seçilen
Nur gibi, ay parçası bir yüz,
Öyle masum, öyle sevecen
Dualarım kabul oldu bir gün
Yanıma yaklaştı ve:
_Amca, dedi, Bayrampaşa otobüsü geçti mi?
Geçmişti otobüs aslında;
Ama ben, geçmedi, dedim.
Onu biraz tanımak istedim.
Türban yüzünden okuyamamış.
Evde felçli bir babası,
Âmâ bir annesi, dört de kardeşi varmış.
Overlokçuymuş bir atölyede…
Evin geçim yükü omuzlarındaymış garibin
Bin bir zorlukla biraz para verdim.
Kirayı versin diye
Bindi, gitti otobüse, eyvallah diye diye.
Ben ise bindim bir taksiye
Buldum çalıştığı yeri
Overlok çekiyordu penyelere
Gelinliğini diker gibi
Dedim, patronuna bu kızın
Diktiklerinden bana on adet satın.
Aldım onlardan çeşit çeşit, getirdim eve
Hanım dedi, bey bunlar da ne?
Boğazıma düğümlendi bir şeyler
Dedim, hanım, o kız var ya o kız…
Hiçbir şey anlamadı, dedi, hangi kız?
Oysa ben o kadar açık anlatmıştım ki…
Dilim lal oldu sanki
Diyemedim, kimdi O Overlokçu Kız

Adnan Ünal “ ö.ç.m “
17-08-2008